|
Баляда Паўлюка Труса
|
|
6.05.1904 – 30.08.1929
|
«Падаюць сьняжынкі – дыямэнты-росы,
Падаюць бялюткі за тваім вакном...»
І бяжыць юнак па першым сьнезе босы
Да труны з жытнёвым просьценькім вянком.
Ён бяжыць і плача, а труна – пустая,
Не труна, а яма вырыта яму,
І яна ў Сібіры, як жана, чакае
І чакаць 'шчэ будзе не адну зіму.
Раптам сьнег зьнікае, быццам бы згарае,
І ў табе агнёва закіпае кроў.
За вакном лістота ціха ападае –
Засьцілае жнівень сьцежку да кладоў,
Па якой у лепшы сьвет адыдзеш скора,
Не спазнаўшы цалкам шчасьця і бяды,
А сябры твае ў Сібіры, як у моры,
Застануцца без магілаў назаўжды.
І бяжыць юнак ізноў па сьнезе босы
Да сваёй магілы, дзе даўно ў журбе
Падаюць сьняжынкі – дыямэнты-росы,
Падаюць бялюткі на яго й цябе...
11.II.2005.
|
|
